Στην αναζήτηση του γέλιου (vol.3):Η τέχνη στα χρόνια των "Απαράδεκτων".

Αγαπημένη μου Σόφη,

Αυτό που ξεχωρίζει θέλω να' μαι.

Πάνε μερικοί μήνες από τότε που είχα δημοσιεύσει τις τελευταίες προτάσεις για να σκάσει λίγο το χειλάκι μας. Επειδή η περασμένη εβδομάδα ήταν λίγο δύσκολη για εμάς, έκρινα ότι η ώρα ήταν σωστή για να ξαναπάρουμε μία χείρα βοηθείας. Όχι, δεν έγινε κάτι άσχημο. Δεν πάθαμε κάτι, μη θορυβείσαι Σοφάκη. Απλά καμιά φορά οι σκέψεις σε φέρνουν φάτσα με την πραγματικότητα. Έρχονται και σε πλακώνουν, κάθονται  στο στέρνο σου και δεν λένε να ξεκουνήσουν όσο αέρα κι αν βγάζεις. Και τότε πρέπει κάτι να βρεις για να αδειάσει, έστω στιγμιαία το μυαλό. Κάτι απλό. Κάτι που αγαπάς.

     Εγώ αγαπώ Απαράδεκτους! Το έχω ξαναπεί  σε παλιότερες κουβέντες μας Σόφη και θα το ξαναπώ. I love Aparadektoi ! Έχουν υπάρξει πολλές φορές "λιμάνι" σε στιγμές βαθιάς ανορεξίας για οτιδήποτε χαρούμενο. Όταν χάσαμε τη μαμά, έβλεπα τη σειρά για να ξεχνιέμαι κάθε μέρα και αποτέλεσμα αυτού είναι να ξέρω σχεδόν όλα τα επεισόδια απ' έξω. Η ευφυΐα της Δήμητρας Παπαδοπούλου μπορούσε να πιάσει ένα θέμα και να φτιάξει ένα τηλεοπτικό αριστούργημα. Από τα αγαπημένα μου ήταν όταν έριχνε την τέχνη, κάθε μορφής, από το βάραθρο της. Από το θέατρο και την ποίηση, μέχρι το τραγούδι και την "υψηλή διανόηση" η παρέα των τεσσάρων μου έχει δώσει στιγμές ατελείωτης χαράς.
    Πρώτη "έπεσε" η ποίηση. Επεισόδιο 8: "Ποιητική βραδιά" . Ο Σπύρος τους πηγαίνει στην βραδιά παρουσίασης ποιημάτων μιας πρώην συναγωνίστριας του, ποιήτριας. Όλο το επεισόδια είναι,
στ' αλήθεια ένα ποίημα. Αγαπημένα μου από την αρχή μέχρι το 4:00. Η ποιήτρια απαγγέλλει. Εκείνοι κοιτάζουν με το βλέμμα της απορίας.
Ο Γιάννης ρωτάει "- Τι λέει;"
Δήμητρα "- Μαλακίες"
Λιώνω!
Επεισόδιο 20: "Eurovision '92" Ο τετράδα αποφασίζει να γράψει τραγούδι για τη Eurovision. Μετά από κόντρες, διαφωνίες και διάφορα άλλα, αποφασίζουν να ζητήσουν τη βοήθεια ενός συνθέτη και να ενωθούν για να φτιάξουν το τραγούδι που θα στείλουν για συμμετοχή. Αποκαλυπτικό το τέλος όπου με πολύ ωραίο τρόπο θίγεται ένα από τα μεγαλύτερα στραβά της φυλής μας: η μετάθεση ευθυνών. Αγαπημένη μου ατάκα.
Σπύρος : "Τι αηδίες είναι αυτές ρε. Αυτά θα στείλετε στην Ευρώπη;"
Βλάσης : "Γιατί; Σιγά την ήπειρο"
Ποιος διαφωνεί;
Επεισόδιο 30: "Ηθοποιός σημαίνει φως" Ο Βλάσης αποφασίζει να ανοίξει δραματική σχολή. Με τη λογική του "έχω ακούσει ότι στις δραματικές σχολές περνάνε οι ωραιότερες γκόμενες". Μαθητές με άποψη και καθηγητής ο Γιάννης, σε μία δραματική σχολή όπου η επικρατούσα άποψη είναι "τι ταλέντο αγόρι μου. Τα δίδακτρα να πληρώνει". Απόλαυση ο Γιάννης σαν αντικαταστάτης της Ιουλιέτας, Δήμητρας, με παρτενέρ ένα Ρωμαίο που "πέρασε και δεν ακούμπησε" από το ταλέντο αλλά είχε πληρώσει τα δίδακτρα (από το 20:18 έως 20:39)
Βασίλης : "Κύριε Γιάννη, έτσι όπως με βλέπετε τι ρόλοι μου πάνε;"
Γιάννης : " Έτσι όπως σε βλέπω, τίποτα".
Επεισόδιο 42: "Θα τον φάω τον Παρασκευά"  Ο Σπύρος θέλει να μπει στους κύκλους της υψηλής διανόησης για να "φάει" τον Παρασκευά, επαγγελματικό του αντίπαλο. Ο Γιάννης του γνωρίζει τον φίλο του Κωνσταντέν, άνθρωπο των κυκλωμάτων της τέχνης και της υψηλής διανόησης. Σου έχω ξαναμιλήσει Σοφάκη γι 'αυτό το επεισόδιο. Η Παπαδοπούλου απλά "ζωγράφισε". Οι δήθεν διανοούμενοι  και οι άβουλοι οπαδοί τους που δέχονται όποια βλακεία τους ορίσουν ως πρωτοπορία, μόνο και μόνο για να μην τους πούνε άσχετους. Δεν θα πω ξανά ποιο κομμάτι μου αρέσει περισσότερο. Απλά πρέπει να το δεις όλο. Το ζουμί πάντως είναι σε μία φράση του Βλάση
"Οι διανοούμενοι είναι σοβαροί άνθρωποι. Αυτός είναι για γιαούρτια."
        Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω το κόλλημα που έχω με τους Απαράδεκτους. Να σου πω κάτι όμως Σοφάκη. Δεν ξέρω κι αν θέλω. Αξίζουν. Μπροστά για την εποχή τους και πάντα επίκαιροι. Λείπει η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Εύχομαι γρήγορα να βρει λόγο για να μας ξαναδώσει τον καλύτερό της εαυτό. Κι ας έχει φύγει ο Βλάσης, ας το έχει "αφορίσει", ο πολύς πλέον, Μπέζος κι ας το έχει ρίξει ο Παπαδόπουλος στα Σαββατιάτικα βραδινά τσουγκρίσματα, οι "Απαράδεκτοι" δεν θα πεθάνουν ποτέ. Όσο παλιώνουν τόσο καλυτερεύουν. Σαν το κρασί ένα πράγμα.
      Πολύ με βοήθησε η κουβέντα μας Σοφάκη. Αυτά τα μικρά διαλείμματα θα μας σώσουν τελικά. Να προσπαθούμε να τα κάνουμε πιο συχνά.

    Σε χαιρετώ Σοφάκη μου.

   Καλή σου νύχτα και καλή εβδομάδα.