Για τις γυναίκες.

Αγαπημένη μου Σόφη,

Σήμερα θα σου πω ένα παραμύθι. Το άκουσα χθες το βράδυ από την κυρία Ροδιά, δασκάλα στα παραμύθια και μέρα που ήταν  είπα να το μοιραστούμε.
" Ήταν μία φορά κι έναν καιρό, πολύ πολύ πολύ παλιά, τότε που οι άνθρωποι είχαν ακόμη ρόπαλα, ένας άντρας και μία γυναίκα. Ζούσανε σε ένα μικρό καλύβι στην κορυφή ενός ξέφωτου. Ο άντρας έπαιρνε το τσεκούρι του κάθε πρωί κι έβγαινε στο δάσος. Η γυναίκα έμενε στο καλύβι κι έκανε δουλειές. Συμμάζευε, καθάριζε, μαγείρευε. Ήταν όμως δυστυχισμένη. Κάθε βράδυ όταν ο άντρας επέστρεφε από το δάσος, έκλεινε την πόρτα, σήκωνε το μανίκι, έπαιρνε το ρόπαλο, πήγαινε σ'εκείνη τη γωνιά που η γυναίκα είχε ζαρώσει και την χτυπούσε. Κι έπειτα τη φιλούσε. Και τα γένια του ήταν σαν αγκάθια στο πρόσωπό της. Αυτός ήταν ο τρόπος του να της λέει καληνύχτα. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Εκείνη ούτε είχε σκεφτεί να του αντιμιλήσει. Έφευγε εκείνος κάθε πρωί για το δάσος κι εκείνη έμενε στην καλύβα να συμμαζέψει, να μαγειρέψει, να κλάψει.
    Πέρασαν 1000 μέρες, 1000 νύχτες κι έφτασε η άνοιξη κι εκείνη την ημέρα που έβλεπε τον άντρα της να φεύγει με το τσεκούρι στα χέρια, ένιωσε μέσα της μία ζέστη ν'ανεβαίνει στο σώμα της και κάτι να σκιρτάει, να κινείται. Ένα παιδί. Ένα παιδί μες στην κοιλιά της. Τι ευτυχία! Αλλά τι κρίμα.
-Πως θα καταφέρω να το προστατεύσω απ' τον άντρα μου, θα το σκοτώσει πριν καν γεννηθεί. 
Όλη μέρα σκεφτόταν τι να κάνει. Το βράδυ έρχεται ο άντρας της, δίνει μια κλωτσιά στην πόρτα, μπαίνει μέσα, σηκώνει το μανίκι του, αρπάζει το ρόπαλο και πηγαίνει προς το μέρος της.
-Αφέντη περίμενε. Άκουσα μία ιστορία, άκου να σου την πω και μετά με δέρνεις, είπε η γυναίκα.
Δεν ήξερε τι να του πει. Ανοίγει το στόμα της κι αρχίζουν να βγαίνουν χιλιάδες λέξεις. Δεν ήξερε πως τα κατάφερε αλλά όλο το βράδυ αυτός, έμεινε να την κοιτάζει μαγεμένος. Μέχρις ότου ήρθε το πρωί. Πήρε το τσεκούρι, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε για το δάσος. Το βράδυ γύρισε στην καλύβα, ανοίγει την πόρτα, σηκώνει το μανίκι, αρπάζει το ρόπαλο...
- Περίμενε να σου πω, έχω ακόμη μία ιστορία, του είπε και οι λέξεις άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα της μέχρι που ήρθε το πρωί.
    Έτσι πέρασαν εννέα μήνες. Κάθε βράδυ με ιστορίες κι εκείνος να την κοιτάζει μαγεμένος και να ξεχνάει να την χτυπήσει. Και στους εννιά μήνες γεννήθηκε ένα παιδί κι όταν γεννήθηκε το παιδί ο άνθρωπος γνώρισε την αγάπη. Κι όταν η αγάπη απλώθηκε στη γη, απλώθηκαν κι αυτές οι ιστορίες μαζί. Ευλογημένη η γυναίκα που τις σκόρπισε, γιατί αλλιώς θα υπήρχαν τα ρόπαλα ακόμη."
    Αυτό Σοφάκη για όλες τις γυναίκες που ζουν ακόμη κάτω από το "ρόπαλο" κάθε είδους. Που δεν πρόκειται ποτέ να διαβάσουν αυτό το παραμύθι που τους αφιέρωσα και που δεν θα έχει καμία επίπτωση στη ζωή τους το ότι εγώ αποφάσισα να γράψω κάτι γι ' αυτές. Ήξερα πριν χρόνια μία γυναίκα που ζούσε κάτω από το ρόπαλο, ήταν συνάδελφος και φίλη της μαμάς μου. Έκανε αγώνα να την βοηθήσει η μαμά. Θα σου πω κάποια άλλη φορά εκείνη την ιστορία Σοφάκη.
    Κι επειδή σήμερα είπαμε το παραμύθι να πούμε και μία αλήθεια. Ότι δηλαδή χρειάζεται να πάψουμε οι γυναίκες να βάζουμε τα χεράκια μας και να βγάζουμε τα ματάκια μας. Ας πούμε, να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε περισσότερο τις γυναίκες υποψήφιες για αξιώματα. Ας πάψουμε να λέμε εμείς και όχι οι άντρες -ναι, ναι εμείς- "τσούλες" όσες έχουν πάει με περισσότερους από το μέσο όρο άντρες. Ας σταματήσουμε να αναπαράγουμε την απαίσια φράση " ε, τα ήθελε ο κώλος της με αυτά που φορούσε". Ε, όχι ρε άνθρωποι, σερνικοί και θηλυκοί, το "όχι" σημαίνει όχι ανεξάρτητα από ενδυματολογικές επιλογές. Άι, στο καλό πια! Συγχύστηκα νομίζω Σοφάκη. Άσε που νομίζω ότι είπα και πολλά. Για τέτοια θέματα οι πολλές κουβέντες περισσεύουν.
    Σοφάκη μου, σήμερα η κουβέντα μας ήταν αφιερωμένη στις γυναίκες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσες αγωνίστηκαν γι 'αυτά που σήμερα θεωρώ δεδομένα. Είθε να σταθώ έστω και για μία στιγμή αντάξια τους. Κι αν αυτό μετράει: ήμουν άξια να βρω και να έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που με κάνει πολύ ευτυχισμένη. Υπόσχομαι να μην σταματήσω να προσπαθώ και σε άλλους τομείς.

    Να έχουμε ένα καλό βράδυ.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.